بیشتر انواع شهاب سنگ ها از جنس سنگ هستند که خود به دو دسته «کندریت» و «آکندریت» تقسیم‌بندی می‌شوند. فقط حدود شش درصد از شهاب سنگ‌ها آهنی یا ترکیبی از فلز و سنگ هستند. طبقه بندی امروزی شهاب سنگ‌ها پیچیده است؛ حدود ۸۶ درصد از آن‌ها کندریت هستند که این نامگذاری به دلیل وجود ذرات گرد و ریز در آن‌ها است.
شهاب سنگ سنگی کندریت
این ذرات یا کندرول‌ها به طور عمده از کانی‌های سیلیکاتی که به هنگام شناور بودن شهاب سنگ‌ها در فضا ذوب شده‌اند تشکیل می‌شوند.
انواع شهاب سنگ های خاصی از کندریت‌ها هم مقادیر کمی‌ماده ارگانیک، شامل اسیدهای آمینه و ذرات کربن هستند. شهاب سنگ‌های کندریت به طور معمول ۵ر۴ میلیارد ساله هستند و تصور می‌شود که نمایان گر ماده ای متعلق به کمربند شهاب واره هستند که هرگز با اجرام بزرگ تر در هم نیامیخته است. سیارک‌های کندریت هم مانند دنباله دارها از قدیمی‌ترین و ابتدایی ترین مواد موجود در منظومه شمسی به شمار می‌روند. اغلب کندریت‌ها را اجزای اصلی تشکیل دهنده سیاره‌ها در نظر می‌گیرند.
شهاب سنگ های سنگی آکندریت
حدود هشت درصد از انواع شهاب سنگ ها آکندریت هستند، به این معنی که ذرات ریز و گرد (کندرول‌ها) را در خود ندارند و برخی از آن‌ها مشابه سنگ‌های آذرین زمینی هستند. بیشتر آکندریت‌ها سنگ‌هایی باستانی از ماده پوسته ای خرده سیاره‌های متفاوت هستند. یکی از خانواده‌های بزرگ آکندریت‌ها (شهاب سنگ‌هایHED)، احتمال دارد روی بدنه سیارک‌های خانواده «وستا» به وجود آمده باشند، اگر چه این ادعا هنوز جای بحث دارد.
دیگر آکندریت‌ها از شهاب واره‌های ناشناخته نشأت گرفته‌اند. دو گروه کوچک از آکندریت‌ها جوان تر هستند و به نظر نمی‌رسد که متعلق به کمربند شهاب واره ای باشند. یکی از این دو گروه از ماه می‌آیند و دارای سنگ‌هایی مشابه سنگ‌هایی است که به دنبال مأموریت‌های آپولو و لونا از ماه به زمین آورده شدند. گروه دیگر تقریباً به طور قطع متعلق به سیاره مریخ هستند.
شهاب سنگ آهنی
حدود پنج درصد از شهاب سنگ‌هایی که سقوط آن‌ها به زمین مشاهده شده اند، شهاب سنگ‌های آهنی هستند و از آلیاژهای آهن ـ نیکل مانند «کاماسیت» یا «تانئیت» تشکیل شده اند. منشأ بیشتر شهاب سنگ‌های آهنی از هسته خرده سیاره‌هایی است که زمانی ذوب شده اند؛ همانند آن چه در مورد زمین اتفاق افتاد، فلز سنگین تر از ماده سیلیکاتی جدا و در جهت مرکز خرده سیاره فرو رفته و هسته آن را به وجود آورده است.
پس از این که خرده سیاره به حالت جامد در آمده و سخت شده است، در برخورد با یک خرده سیاره دیگر در هم شکسته است.